පසුගිය සියවස් අටක පමණ කාලය තුල අප සතුව තිබූ බොහෝ දේ අපට අහිමි වී ගොස් ඇති බව අපි දනිමු.අපේ සංගීතය සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ පරිහනියට පත් වූ අතර,වෙදකම සහ තාක්ෂණ ශිල්ප ඉතා සුළු නටබුන් කිහිපයක් තබා වියැකී ගොස් තිබේ.එහි අවසන් ප්‍රතිඵලය වූයේ වැව හා දාගැබ හැර වෙනත් උරුමයක් හෝ නිර්මාණශීලිත්වයක් රහිත ජාතියක් ලෙස අප හංවඩු ලැබීමය(නැතහොත් හංවඩු ගැසීමය).භාරතය සහ බටහිර අපට වඩා ඉතා උසස් හා අනභිභවනීය වන්නේ යැයි අපට පැවසූ ඇතැම් පිරිසක්, එබැවින් අප භාරතය සහ බටහිර අනුගමනය හෝ අනුකරණය කළ යුතු යැයි කීහ.
ඒ අනුව මෙරට සංගීතඥයන් භාරතයේ සරණ ගිය අතර අනෙකුත් සියලුම දේ සම්බන්ධයෙන් අපි බටහිර සරණ ගියෙමු.තවමත් එයම කරමින් සිටින්නෙමු.මෙහි අවසන් ප්‍රතිඵලය වනු ඇත්තේ භාරතීය හා බටහිර පද්ධතීන්(මා මෙහිදී පද්ධතිය යනුවෙන් හඳුන්වන්නේ දැනුම හා සංස්කෘතියයි.නමුත් ඒවා එකිනෙක සමග අන්‍යොන්‍යව බැඳී ඇති බව මතක තබා ගත යුතුය) වලපල්ලට යන විට අපටද එමගෙහිම යාමට සිදුවීමය.භාරතීය පද්ධතිය කෙසේ වෙතත් බටහිර පද්ධතියනම් කිසිදාක වලපල්ලට නොයනු ඇතැයි ඇතැම් කෙනෙකුට කිව හැකි වුවද,එය එසේ නොවන බව බටහිර ලෝකය අද වන විට මුහුණ දෙමින් සිටින අර්බුද වලින්ම හෙළි වේ.මින් කියැවෙන්නේ තව නොබෝ දිනකින් බටහිර පද්ධතිය බිඳ වැටෙනු ඇති බව නොවෙයි.ඊට තවත් තරමක කාලයක් ගත වනු ඇත.ඒ කෙසේ වෙතත් එම පද්ධතීන් බිඳ වැටෙන දිනයේදී අපද එම වලටම යා යුතු නැත.
එසේ නම් මේ අනතුරුදායක තත්ත්වයෙන් මිදීමට අප කුමක් කළ යුතුද?
මෙම ප්‍රශ්නයට ඇත්තේ සරල පිළිතුරකි. ඒ අප එම පද්ධති මත යැපීමෙන් මිදිය යුතුය යන්නය.නමුත් පිළිතුර සරල වූ පමණින් එය ක්‍රියාවට නැංවීමද සරල කටයුත්තකැයි නොසිතිය යුතුය.අප භාරතීය හා බටහිර පද්ධතීන් අත හරින්නේ නම් එවිට අපට ඒ වෙනුවට වෙනත් පද්ධතියක අවශ්‍යතාවයක් ඇති වනු ඇත.අප කළ යුත්තේ ඒ සඳහා අපේම වූ පද්ධතියක් සොයාගැනීමය.සොයාගැනීමට පද්ධතියක් නැත්නම් අපටම වන පද්ධතියක් අළුතින් ගොඩනැංවීමය.එය ගැඹුරු,බැරෑරුම් කටයුත්තකි.එබැවින් අප කරන්නේ කුමක්ද,එය කරන්නේ කෙසේද යන්න පිලිබඳව නිරවුල්,පැහැදිලි,පුළුල් අවබෝධයක් අප සතු විය යුතුය.
අපට අපේම වූ පද්ධතියක් පැවති බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.එවැන්නක් නොපැවතියේ නම් අපට අනන්‍ය වූ සංස්කෘතියක් බිහි කරගැනීමට අපට හැකි වන්නේද නැත.එහෙත් ගැටලුව වන්නේ එම පද්ධතියට කුමක් වූයේද? යන්නය.හින්දු ආක්‍රමණ හේතුවෙන් හෝ වෙනත් හේතු කීපයක් නිසා 11වන සියවසේදී අනුරධපුර රාජධානිය බිඳවැටීමත්,15වන සියවසේදී ඇරඹෙන බටහිර ආක්‍රමණ රැල්ලත් හේතු කොට ගෙන එම පද්ධතියේ පරිහානිය සිදුවිය.
බටහිර ආක්‍රමණ වලින් පසුව තත්ත්වය ඉතා බරපතල වූ බවද පැහැදිලිය.බටහිරයෝ දේශීය නායකත්වය විනශ කළා පමණක් නොව ඔවුන්ට කත් ඇද්දවුන්ට තාන්න මාන්න ලබාදීම ඔස්සේ අනුකරකයන් පිරිසක් බිහි කිරීමටද සමත් වූහ.1948දී ඉංග්‍රීසීන් මෙරට හැර ගියද එම අනුකාරක ස්වදේශිකයන් මතින් ඔවුන්ගේ දැනුම් ආධිපත්‍යය තවදුරටත් පවත්වාගෙන ගියහ.
අප පිලිගැනීමට කැමති වූවත් නැතත් අද ද මේ තත්ත්වයෙහි සැළකිය යුතු වෙනසක් සිදු වී නැත.
අපේ පදනම ඇත්තේ භාරතයෙහි හෝ බටහිර හෝ නොව මෙහිම බව අපි වටහාගෙන සිටිමු.ඒ පදනම මතින් නැවුම් ආරම්භයක් ලබාගැනීමට කාලය එළැඹ තිබේ.මේ උත්සාහය ඒ උදෙසාමය.
එය පහසු කටයුත්තක් නොවේ.යා යුතු මග දීර්ඝය,වල ගොඩැලි සහිතය,දුෂ්කරය.නමුත් යටත්විජිතවාදයෙන් බැට කන ජාතියකට නිවහල් අනාගතයක් බිහි කරගැනීම උදෙසා අපි ඒ මග යා යුතුය..
මේ එහි ඇරඹුම පමණෙකි....
